نگاهی به بازی درکلاسیکر؛ روبن، رهبر این روزهای بایرن

این روزها تحت یوپ هاینکس بایرن دوباره مثل یک تیم بزرگ بازی می کند، تیمی که تا قبل از ورود او شبیه به یک تیم هم نبود. به عنوان مثال داوید آلابا که در اولین روزهای ورود هاینکس مثل یک بازیکن تازه وارد شده بود و انگار در این 4 سال فوتبال را به کلی فراموش کرده بود، حالا دوباره یاد گرفته که چگونه باید فوتبال بازی کند. یا کینگزلی کومن دیگر آن بازیکن پراشتباه و بی مصرف قبل نیست، او نقش بزرگی در کناره های بایرن ایفا می کند و رفته رفته به بازیکن بهتری تبدیل می شود. و آرین روبن هم انگار که از یک بند آزاد شده است، با آرامش زیادی فوتبالش را بازی می کند و درباره تیمش صحبت می کند. او رهبر جدید تیم شده است. او مصمم تر از قبل بازی می کند و حرف می زند، انگاری که خودش هم می داند شاید این آخرین فصلی باشد که او می تواند یکبار دیگر تمام جام هارا درو کند. بایرن با این بازیکنان احیا شده در وستفالن درخشید. البته که در دورتموند زیر نظر واتسکه و زورک هیچکس جرات دم زدن از بحران را ندارد ولی یک حس بی اطمینانی را در چهره بازیکنان می شد دید. البته شاید ما بعد از شروع درخشانشان در ابتدای فصل و مدعی خواندن آنها کار را برایشان سخت کردیم. وقتی که مدعی بودن آنها برای رقابت ها داشت رنگ جدی شدن به خود می گرفت، آنها عملکرد افتضاحشان را شروع کردند، آنها نتوانستند آن سطح خوبشان را حفظ کنند. چیزی که در این دورتموند دیدم، تیمی نبود که دنبال قهرمانی باشد. با این حال من خیلی از اصرار عجیب پیتر بوژ روی سیستمی که دیگر جواب نمی داد تعجب کردم. او در مقابل رئال مادرید، تاتنهام و لایپزیگ از این سیستم استفاده کرد و دید که این سیستم دیگر نتیجه نمی دهد ولی بازهم دست برنداشت. من سوالم اینجاست که یک مربی چندبار باید اشتباه حساس بکند تا یک تیم بفهمد که او مربی قوی است یا نیست.

مارسل ریف - اشپورت اینس